အရည္းႀကီးမ်ားနွင့္ပတ္သက္ေသာအခ်က္မ်ား

အရည္းႀကီးမ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္မ်ား ............(လင္းညိဳ႕တာရာ)
---------------------------------


[ မၾကာေသာခင္က အရည္းႀကီးသာသနာ တစတစ္ေခတ္ထၿပီလား ဘာညာတက္လာလို႔ ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးရတာပါ။ သမိုင္းအေထာက္အထားတစ္ခုကို ေဖာ္ျပထားတာေၾကာင့္ ေသခ်ာဖတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ သမိုင္းဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ခ်က္ေတြကိုလည္း နားလည္ေစခ်င္တာတစ္ေၾကာင္း ၊  အရည္းႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွားယြင္းေသာ တဖက္သတ္ဆန္ေသာအရာမ်ားကို ခြဲျခားျမင္ေစလိုျခင္းသည္လည္း တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီပိုစ့္အား ေလ့လာၿပီး ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို အေလးထားေသာအေနျဖင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါကလည္း စာေရးသူနာမည္ေလးအား ေဖာ္ျပေပးပါ။]

ပုဂံေခတ္က အလြန္တန္ခိုးႀကီးခဲ့ၾကသည့္ လူႏွင့္အတူ အျပဳအမူအယူဝါဒရွိေသာ ရွင္ေယာင္မ်ားကို အရည္းႀကီးဟုေခၚသည္။ အရည္းႀကီးတို႔သည္ ယခုေခတ္ ရဟန္းစစ္မ်ားကဲ့သို႔ မဟုတ္ပဲ ရဟန္းတု၊ ရဟန္းေယာင္၊ ဝိဇၨာမယိဒၶိ ေမွာ္ဆရာတို႔ပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ အရည္းႀကီးဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ အရိယဟူေသာ ပါဠိမွ လာသည္ဟု ယူဆရသည္။ အခ်ိဳ႕က အရည ေတာဟူေသာ စကားမွ လာသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ အရည္းတို႔သည္ အရညဝါသီမ်ားမဟုတ္ၾကပဲ ၿမိဳ႕႐ြာ ဆင္ေျခဖုံးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေနၾက၏။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ပညာရွင္တို႔က ပုဂံရာဇဝင္ေဟာင္းႏွင့္ ရာဇဝံသဒီပက၌ အရဲဟူ၍ လာရွိသျဖင့္ အထက္ပါအယူအဆမ်ားသည္ ယုတၱိမတန္ဟု ဆိုၾကသည္။

ပုေဏၰာဝါဒသုတ္အရ ရွင္ပုဏၰကအစျပဳ၍ သေရေခတၱရာ၊ ယုန္လႊတ္ကြၽန္း၊ ပုဂါရာမ၊ အရိမဒၵနာ၊ သီရိပစၥယာ၊ တမၸဝတီ ၿမိဳ႕တိုင္ ထီးနန္းအဆက္ဆက္ ဆင္းသက္ စဥ္လာလိုက္နာခဲ့ေသာ သာသနာေတာ္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္ တာရွည္ကာလ လိုက္နာရပုံ က်င့္ဝတ္အရပ္ရပ္ ၾကပ္တည္းသိမ္ေမြ႕သည္ကို မလိုက္နာနိုင္ၾက။ တစ္စတစ္စ ခ်ိဳ႕ယြင္းသျဖင့္ အက်င့္ယုတ္၍ ဟုတ္မွန္သည္ကို မလိုက္နာနိုင္ပဲ ကြဲလြဲပ်က္စီးၾကေသာေၾကာင့္ တမၸဝတီၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ေသာ သစ္တိုင္မင္း လက္ထက္မွစ၍ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္တို႔ အက်င့္ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ရွင္ေယာင္အရည္းတို႔၏ အယူအက်င့္ ပြင့္လင္းစည္ကား တိုးပြား လာေလသည္။ ပုပၸါးေတာင္၊ပုဂံၿမိဳ႕ႀကီးအနီး အေရွ႕ေတာင္ယြန္းရွိ သမထီးအရပ္သည္ အရည္းႀကီးတို႔၏ ဗဟိုအခ်က္အခ်ာ ေဒသျဖစ္သည္။ သမထီးအရပ္ကို အခ်ိဳ႕ ေက်ာက္စာမ်ား၌ သစ္မတည္ဟု ေရးသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ အရည္းႀကီး သုံးက်ိပ္တို႔ေနရာျဖစ္၍ သမၼတိ ဟူေသာသဒၵါမွ သမၼတီး၊ ထိုမွ သမထီးဟူေသာ အမည္ ျဖစ္လာသည္ဟုပင္ ယူဆၾကသည္။

အရည္းႀကီးတို႔ဝါဒသည္ သမထီးအရပ္မွ တျဖည္းျဖည္း လႊမ္းမိုးလာကာ သကၠရာဇ္ ၂၉၃ ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ ေစာရဟန္းဘြဲ႕ခံ ေတာင္သူႀကီးမင္း လက္ထက္တြင္ အရည္းႀကီးမ်ားအား ဘုရင္ႏွင့္တကြ တစ္ျပည္လုံး ကိုးကြယ္သည္အထိ တန္ခိုးႀကီးလာၾကသည္။ ေတာင္သူႀကီးမင္းသည္ ဘုရားတည္ရာ၌ပင္ ပအရည္းရွင္ေယာင္တို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္းလ်က္ ပုထိုးႀကီး၊ ပုထိုးငယ္စေသာ ဘုရားငါးဆူကို တည္ရာတြင္ နတ္႐ုပ္၊ ဘုရား႐ုပ္တစ္ခုမွ်မထား၊ နံနက္ညဉ့္ ထမင္းဟင္း အရက္မ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္၏။ အရည္းႀကီးတို႔၏႐ုပ္ပုံမ်ားကို မင္းနန္သူ(ေခၚ)အနႏၲသူရိယ တည္ေသာ ဘုရားလိုဏ္မုခ္မ်ား၌ ေရးျခယ္၍ ထားေလသည္။ ဘုရားသုံးဆူ၊ နႏၵမညာဘုရား နံရံမ်ားတြင္ ႐ုပ္ပုံမ်ား၊ ေက်ာက္စာမွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ ရာဇဝင္ မွတ္တမ္းေရးဆရာဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ တိဗက္ရဟန္း တာရနာထ၏ ပုဂံအေၾကာင္းမွတ္တမ္းကို ေထာက္ခံ၍ ပုဂံျပည္တြင္ တႏၲရဗုဒၶဘာသာရွိေနေၾကာင္းသိရ၏။

အရည္းႀကီးတို႔သည္ ရဟန္းတို႔ကဲ့သို႔ သကၤန္းဝါ ဝတ္႐ုံျခင္းမျပဳပဲ အျပာ၊ အနက္၊ အမည္း၊ အညိုစေသာ သကၤန္းမ်ားကို ဝတ္႐ုံသုံးစြဲၾကသည္။ ဆံပင္မ်ားမွာလည္း ရဟန္းမ်ားကဲ့သို႔ ဦးျပည္းရိပ္သည္မဟုတ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း၍ ေကာင္းေစရန္ ဆံပင္မ်ားကို လက္ေလးသစ္ လက္တစ္ဝါးထားၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြး မုတ္ဆိတ္ ေမြးလည္း အရွည္ထားၾကသည္။ ဦးထုပ္မ်ားလည္း ေဆာင္းၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စေလဦးပုညက -
ေရွးအတီေတ၊ ပုဂံျပည္တြင္၊
ဆံေကသာ လက္ေလးသစ္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗလျပစ္၊
မဲညစ္သည့္ စီဝရံႏွင့္၊ တာေတလံ အက်င့္ဆိုးေသာ၊
ရွင္သိုးတကာ့ ေခါင္ႀကီး၊ ရွင္မထီးဟု အရည္ႀကီးတို႔ အေၾကာင္း လကၤာစပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

အျပဳအမူအားျဖင့္လည္း အရည္းတို႔သည္ ရဟန္းခံျခင္း၊ သိမ္ဝင္ျခင္း၊ ကမၼဝါဖတ္ျခင္းမ်ားကို ပယ္ရွား၍ စစ္သားမ်ားကဲ့သို႔ ဆင္စီးသည္၊ ျမင္းစီးသည္၊ ကိုယ္တိုင္လက္ေပြ႕သတ္သည္၊ လက္ေပြ႕သတ္ရန္ ခ်ိန္းခ်က္ ၿပီးေနာက္ ခ်ိန္းေသာေန႕ရက္တြင္ ပ်က္ကြက္သည္ကို အစြဲျပဳ၍ မလုံးျဖစ္ဘုရား၊ မလာ ျဖစ္ဘုရားဟု တည္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ တမၸဝတီနယ္တြင္ ထိုဘုရားမ်ား ယခုတိုင္ ထင္ရွားရွိေသးသည္။ အရည္းမ်ားသည္ ေဆးလည္း ကုၾကသည္။ ႏြားမမ်ားမ်ား ေမြးထား၍ ႏြားမ်ားကို ေရာင္းစားသည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ အရည္းမ်ား ရန္ျဖစ္လွ်င္ အေပါင္းအသင္း ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ အရည္းမ်ားဘက္က တစ္ဖက္သတ္ဝင္၍ ကူညီသည္။ အရည္းတို႔အယူကား ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူေသာ တရားေတာ္ကိုပယ္၍ မိမိတို႔အယူျဖင့္ အသီးအသီး ယူၾကကုန္၏။ မိမိဆႏၵႏွင့္ေလ်ာ္စြာက်မ္းဂန္ျပဳ၍ လူတို႔အား လွည့္ပတ္ျဖားေယာင္း၏။ ထိုသူတို႔ ေဟာေသာ တရားကား သူ႕အသက္ကို သတ္မိေသာသူသည္ ဤပရိတ္ကို ႐ြတ္ေသာ္ ကမၼပထမွ လြတ္၏။ မိမိကိုသတ္မိ ေသာသူသည္ မည္သည့္ပရိတ္ကို႐ြတ္ေသာ္ ထိုအျပစ္မွ ကင္းၿငိမ္းေပ်ာက္လြင့္သည္။ မည္သည့္ မေကာင္းမႈကို ျပဳေသာ္လည္း ျပဳမိသမွ်ကို ျပန္ေျပာ၍ အရည္းတို႔ထံ ေတာင္းပန္ရသည္။ အရည္းတို႔က ခြင့္ျပဳလွ်င္ ငရဲမွ လြတ္၍ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္နိုင္သည္။ မင္းအစရွိေသာ အမႉး၊ အမတ္၊ ကလန္၊ သံပ်င္၊ သူေဌး၊ သူႂကြယ္၊ ျပည္သူတို႔ သားသမီးကို ထိမ္းျမားမဂၤလာ ျပဳအံ့ေသာအခါ ဆရာအား ပန္းဦးလႊတ္သည္ ဟူ၍ ညဉ့္ဦးက ထိုသူတို႔ထံ ပို႔ရသည္။ မိုးေသာက္၍ လႊတ္လိုက္မွ ထိမ္းျမားရေသာဟူ၏။ ဆရာသို႔ ပန္းဦးမလႊတ္ပဲ ထိမ္းျမားမိ ေခ်ေသာ္ အစဥ္ကို ဖ်က္သည္ဟု ႀကီးစြာေသာ မင္းျပစ္ကို ခံရေသာဟူ၏။

အရည္းႀကီးတို႔ ေဟာေျပာပုံကိုလည္း စာေပမ်ားတြင္ ေရးသားထားသည္။ ထိုစာမ်ား၏ အသြားအလာမွာ ပါဠိေတာ္မ်ားႏွင့္ ယိုးမွားဖြယ္ေရးသည္။ ဧဝံေမသုတံကစ၍ အစ စကားခ်ီးမ်ားမွာ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အတြင္းစာသားမွာ ဘုရားတရားႏွင့္မညီပဲ ပါဠိစီ၍ ေရးသားထားၾကသည္။ အင္းအိုင္၊ လက္ဖြဲ႕၊ ခါးလွည့္၊ စက္သြင္း၊ ေမွာ္၊ မႏၲန္၊ ဂါထာ အတတ္ေလ့လာ၍ သူတို႔၏ ဣဒၶိတန္ခိုးမ်ားကို ေျပာကာ လူမ်ားကို ယုံၾကည္ေစသည္။

မင္းဆက္ ၃ဝ တိုင္တိုင္ အခိုင္အမာ ထြန္းကားေနေသာ အရည္းႀကီးဝါဒကို အေနာ္ရထာမင္း နန္းတက္ေသာအခါ အျပစ္မ်ားစြာ ျမင္၍ မႏွစ္သက္သည့္အတြက္ အရည္းတို႔အား ဆက္ကပ္လႉဒါန္းၿမဲ အလႉအတန္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ေစရန္ တစ္စတစ္စ ဖ်က္ေတာ္မူသည္။

သထုံျပည္မွ ရွင္အရဟံ ပုဂံသို႔ ေရာက္လာ၍ မင္းႏွင့္တကြ တစ္ျပည္လုံး မွန္ေသာတရား၌ တည္ေစေသာအခါ အရည္းႀကီးတို႔သည္ တစ္ေန႕တျခား လာဘ္လာဘတန္ခိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး တိမ္ေကာသြားေလသည္။

ယင္းသို႔ လာဘ္နည္း၍ တစ္စတစ္စ ၾကပ္တည္းလာေသာအခါ အရည္းတို႔သည္ က်မ္းစာမ်ားေရး၍ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕လယ္ သခြပ္ပင္ အတြင္း၌ထြင္း၍ ထည့္ထား၏။ သစ္ပင္အခြံ အသားေစ့စပ္လြယ္ေအာင္ စိုစိုစြတ္စြတ္ ေျမမံထား၍ မေသြ႕ မေျခာက္ေစရန္ လုံ႕လျပဳ၏။ သုံးႏွစ္လည္၍ သစ္ပင္အခြံ အသားေစ့စပ္ေသာအခါ ပုဂံျပည္သို႔လာ၍ သခြတ္ပင္ႀကီးအတြင္း မွန္ေသာက်မ္းဂန္ရွိသည္ဟု အိပ္မက္အထင္အရွား ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ အေနာ္ရထာ မင္းထံ အရည္ႀကီးတို႔သည္ ယုံေလာက္ေအာင္ လာေရာက္ေျပာၾကားၾကသည္။ မင္းႀကီးလည္း သေရေခတၱရာသို႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလာ၍ သခြတ္ပင္ႀကီးကို ထြင္းေဖာက္ေစရာ အရည္းမ်ား ေျပာသည့္အတိုင္း က်မ္းစာကိုကား ေတြ႕ရေသာ္လည္း ရွင္အရည္းတို႔၏ ေရွးသေဘာသကန္ဝါဒအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနျပန္သျဖင့္ လုပ္ႀကံ ထည့္သြင္းထားသည့္အရာျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ ထိုစာမ်ားကို ထိုအရပ္၌ပင္ မီးတိုက္ေစသည္။ ထိုသို႔ မီးတိုက္ရာအရပ္ကို ယေန႕တိုင္ေအာင္ မီးတိုက္ကုန္းဟု အထင္အရွား တြင္ေလသည္။ ထိုအခါမွစ၍ အရည္းတို႔သည္ အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္ ရွင္အရဟံတို႔အား အေစာင့္အေရွာက္ ေကာင္းစြာထား၍ အရည္းႀကီးႏွင့္ တပည့္တို႔အား လူဝတ္လဲေစကာ အဲေမာင္း၊ လွံကိုင္၊ ဆင္ေခ်းက်ဳံး ထည့္ေလသည္။ အရည္းအခ်ိဳ႕လည္း မခံပဲ ထြက္ေျပးၾကသည္။ ပုဂံႏွင့္ မိုင္ ၂ဝ ခန႔္ကြာ လက္ထုတ္နယ္၊ စေလနယ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေနရာသို႔ အေနာ္ရထာမင္းက လိုက္လံဖမ္းဆီးရာ အရည္းတို႔က ခုခံေလသည္။ လက္ထုတ္နယ္၊စေလနယ္မ်ားတြင္ ယခုတိုင္ အရည္းတို႔၏ခံတပ္ရာ ေျမကတုတ္၊ က်ဳံးေျမာင္းရာမ်ားရွိသည္။ လက္ထုတ္နယ္တြင္ အရည္းမ်ား တည္ခဲ့ေသာ ဘုရားဆင္းတု႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားလည္း ရွိတန္သမွ် ရွိေသးသည္။ ထိုေနရာမ်ားမွ အခ်ိဳ႕အမိခံ၍ လူဝတ္လဲၾကသည္။


အခ်ိဳ႕ ရွမ္းျပည္သို႔ ထြက္သြားၾကသည္ဟု ရာဇဝင္ၾကတ္၊ ဆရာစဥ္ဆက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ မ်က္ျမင္လက္ေတြ႕မ်ားက ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ အရည္းႀကီးဝါဒသည္ အလြယ္ႏွင့္ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္ သြားဟန္ မတူေခ်။ စင္ၾကယ္စြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ဟုလည္း မဆိုနိုင္ေခ်။ သာသနာမႈကို လ်စ္လ်ဴရႈေသာ အခ်ိဳ႕ရွင္ ဘုရင္မ်ား လက္ထက္တြင္ တစ္ခါတစ္ခါ ေပၚလာသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၅၆ဝ အဆုံးႏွင့္ ၆၆ဝ ခန႔္က ထိုးထားသည့္ ေက်ာက္စာတစ္ခုတြင္ ထမင္းအျပည့္ႏွင့္ သပိတ္ တစ္ေထာင္ကို အရည္းႀကီးရဟန္းတို႔အား ကပ္လႉၾက၏။ ပူေဇာ္ရန္ ေငြဆင္းတုတစ္ဆူ ေ႐ႊကို လည္း အရည္းႀကီးတို႔အား ကပ္လႉ၏ဟု ေရးထိုးထားသည္ကိုေထာက္၍ အရည္းႀကီးတို႔တြင္ ထိုအခ်ိန္ ေလာက္အထိ ကိုးကြယ္သူမ်ားရွိေသးေၾကာင္း သိသာသည္။ ပင္းယ၊ အင္းဝႏွင့္ စစ္ကိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ အရည္းႀကီး အႏြယ္မ်ားကို ဘုရင္မ်ားကပင္ ၾကည့္ရႈခ်ီးျမႇောက္ၾကေသးသည္ဟု အဆိုရွိသည္။

အင္းဝပထမမင္းေခါင္လက္ထက္က အရည္းႀကီးတို႔သည္ ဘုရင္၏အေရးေပးျခင္းခံရကာ တစ္ဖန္ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာလာသျဖင့္ ေန႕အခါ နန္းေတာ္တြင္းသို႔ အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ထြက္နိုင္ၾက၏။ ရံဖန္ရံခါလည္း နန္းေတာ္တြင္း၌ အရက္ ေသာက္ၾကဴး၍ မထနိုင္ပဲ လဲေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ျပန႔္ပို႔ရသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ပင္းယ၊ စစ္ကိုင္း၊ အင္းဝ၊ အမရပူရတိုင္ စည္တီး၊ မီးႏွက္၊ လက္ေပြ႕သတ္စေသာ အၿပီးအစီးမႈကို ျပဳျခင္းစေသာ ရဟန္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အရည္းဟူ၍ မေခၚပဲ ပြဲေက်ာင္းဟု အေခၚေျပာင္းသြားေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁ဝ၆ဝ ႏွင့္ ၁၁၆ဝ အၾကားကာလတြင္ ျမန္မာႏွင့္မြန္တို႔ စစ္ျဖစ္၍ မြန္တို႔ခ်ီတက္လာသည္ကို အင္းဝမွ အရည္းတစ္ေထာင္ဆင္း၍ မြန္တပ္ကို ေျပးေစသည္ဟု အဆိုရွိသည္ကို ေထာက္၍ အရည္းတို႔၏ အဆက္အႏြယ္မ်ား ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွိေသးေၾကာင္း သိသာသည္။
---------------------
အထက္ပါအေၾကာင္းအရာအခ်ဳိ႕သည္ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၊ အတြဲ(၁၄) မွ ေကာက္ႏုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထပ္မံၿပီး သမိုင္းဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ အဆိုကိုလည္း ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါအုန္းမည္။
---------------------

''အရည္းၾကီး ဂုိဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ဆရာ့(ေဒါက္တာသန္းထြန္း) ျပင္ဆင္ခ်က္က အစဥ္အလာ စကားနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး ဆန္႔ က်င္သြားပါေတာ့သည္။ ဆရာ့ျပင္ဆင္ခ်က္က

၁) အရည္းၾကီးဂုိဏ္းဟာ လူအမ်ား ေျပာသေလာက္မဆုိး၊ အရည၀ါသီေတြျဖစ္တယ္။

၂) အရည္းၾကီးကုိ ဘယ္ပုဂံမင္းကမွ မႏွိပ္ကြပ္။

၃) ''ပန္းဦးလႊတ္'' တယ္ဆုိတဲ့ စကား ေက်ာက္စာမွာ မေတြ႔ (the right of first wedding-night ဆုိတာ အလယ္ေခတ္ ဥေရာပတခ်ိဳ႔ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ရွိတယ္။ )

၄) ပုဂံေခတ္ေနာက္ပုိင္းနဲ႔ ပုဂံပ်က္တဲ့အခ်ိန္၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးမွာ (အရည္းၾကီးေတြဟာ) ေခါင္းေဆာင္ ေတြျဖစ္တယ္။

၅) ဓမၼေစတီေခၚ ရာမာဓိပတိလက္ထက္ ေအဒီ ၁၄၈၈ မွာ ရွင္ဘုရင္က အာဏာစက္နဲ႔ အားေပးလုိ႔ သီဟုိဠ္ျပန္ ဘုန္းၾကီး ေတြ အႏုိင္ရျပီး အရည္းၾကီးေတြကုိ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ ေျပာၾကတာ ျဖစ္တယ္။

၆) ဒါေၾကာင့္ ၁၆ ရာစုႏွစ္မွာ ေရးတဲ့ ရာဇ၀င္ေတြမွာ မလုိလား တဲ့ အရည္းၾကီးေတြကုိ အင္မတန္အဆုိးျဖစ္ေအာင္ ေရးၾကတာ ျဖစ္တယ္။

၇) အရည္းၾကီးေတြကုိ အျပစ္ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေျပာစရာ တစ္ ခ်က္ပဲရွိတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ ေျမယာေတြ ၀ယ္ယူျပီးရင္ 'ေသသားစားေသာက္ပဲြ' က်င္းပတာပဲ။ တျခား အျပစ္ေျပာစရာ ဘာမွ မေတြ႔ရ။

လုိ႔ ေရးထားတာကုိ ေလ့လာေတြ႔ရွိရပါတယ္..။

အရည္းၾကီးအေၾကာင္းကုိ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက အကုိး အကားအေထာက္အထား အားကုိးနဲ႔ အဲသလုိ ေကာက္ခ်က္ခ် ပါတယ္..။

အရည္းၾကီး ေတြရဲ႔ သေဘာတရားေရးရာနဲ႔ ပါတ္သက္ျပီး ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ႔ ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာရာဇ၀င္စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ - ၃၀၃ မွာ အခုလုိ တစြန္းတစ ေတြ႔ရွိရျပန္ပါတယ္..။

'' ေတာေက်ာင္းရဟန္းတုိ႔ကုိ အထူးေက်းဇူးတင္ထုိက္ေသာ အခ်က္တစ္ခု ရွိေသး၏။ ျမန္မာတုိ႔ မူလေနရာကုိ ခရုိန္၊ ထုိမွ ခ်ဲ႔ထြင္ေနထုိင္ရာကုိ တုိက္ဟုရွိရာ ပုဂံပ်က္လွ်င္ တုိက္ အရပ္မ်ား ၌ ေျမယာမ်ားစြာသည္ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ိဳးရန္ လူမရွိျခင္း၊ လူရွိ ျပန္လည္း လုံျခဳံမႈ မရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေတာအတိျပန္၍ ျဖစ္ရ သည္။ တုိင္းျပည္ မည္သုိ႔အေျခအေနရွိမည္ကုိ ေအဒီ ၁၃၇၅ ခုႏွစ္ထုိး ေက်ာက္စာ၏ ေအာက္ပါ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ျဖင့္ သိသာပါသည္။

''----- ေက်ာက္စာ -----

''တစ္ခါမွ် စုိက္ပ်ိဳးျခင္းမျပဳဖူးေသာ ေတာေျမ သုိ႔မဟုတ္ ေျမစိမ္း ႏွင့္တကြ စုိက္ပ်ိဳးဖူးလ်က္ ေတာျပန္ျဖစ္ေသာ ေတာေျမတုိ႔ကုိ ယခုေတာေက်ာင္း ရဟန္းတုိ႔က သက္ဆုိင္ရာအာဏာပုိင္ တုိ႔ထံ တြင္ ေငြ၊ အစား၊အေသာက္၊ အ၀တ္ေပး၍ယူ ျပန္၍ ထြန္ယက္ ႏုိင္ေအာင္ ၾကံစည္အားထုတ္ေပးခဲ့ၾက၏။ ဤအခ်က္ကား ျပည္ရြာ ျငိမ္းခ်မ္း၍ အစာေရစာေပါမ်ားလ်က္ စီးပြားေရး ကုံလုံ ေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ယင္းတုိ႔သည္ အထူးေက်းဇူးတင္ထုိက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေခတ္ အစုိးရ၀ါဒႏွင့္လည္း ကုိက္ညီသည္။

ထင္ရွားေသာ သာဓကတစ္ခုကား -

((-------- ေက်ာက္စာ ---------- )) 

''ဤေက်ာက္စာအတုိင္းဆုိလွ်င္ ေတာေက်ာင္း သံဃာတုိ႔၏ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၏ လုံ႔လျဖင့္ ဧက ၅၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိေသာ ေျမသည္ စုိက္ပ်ိဳး၍ရေသာ ေျမျဖစ္လာသည္႔အျပင္ ထုိအခါက အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲျဖစ္ေသာ ဘုရင္ (မုိ၀္ညင္သတုိ၀္ ၁၄၂၆-၃၉) ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ေတာေျမကုိ ထြင္ရာ၌ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ ျခင္းကုိ မွတ္သား ဂရုျပဳဖြယ္ တစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ဤပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး၏ ၾကိဳးစားခ်က္ႏွင့္ ေကာက္ပဲစုိက္ရန္ ဘုရင္၏အားေပးျခင္း တုိ႔ ေၾကာင့္ ၁၅ ရာစု ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ျပန္လည္ေနသားတက်ရွိ၍ စည္ကားရသည္ ဆုိလွ်င္ တစ္နည္းအားျဖင့္ မွန္ကန္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။ '' 

ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာရာဇ၀င္ စာမ်က္ႏွာ ၂၈၉ မွာလဲ အခုလုိ ေလး ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္..။

တစီးရွင္ သီဟသူ လက္ထက္၌ ပင္းယျမိဳ႔တြင္ သီလ၀န္ဂုဏ၀န္ လဇၨီေပသလ ရဟန္းသံဃာမ်ားစြာမရွိ- ပုဂံအရည္းၾကီးတုိ႔က ၾကြင္းက်န္ေသာ ရွင္ေယာင္ အရည္းၾကီးတုိ႔သာ မ်ားျပားစြာသတည္း ။''-ဟူေသာ အေရးအသားတြင္ ပုဂံေခတ္ ဦး အရည္းၾကီးကုိ ႏွိမ္နင္း၍ ၾကြင္းက်န္သမွ်တုိ႔သည္ ပုဂံပ်က္ သည္႔အခါတြင္မွ တစ္ဖန္ အထင္အရွား ေနျပန္သည္ဟူေသာ သေဘာကုိ ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ထုိအေရးသားခ်က္ တို႔ကိုေလ့လာၾကည့္ပါက ေရွ႕ေနာက္လဲမညီ ေရးခ်င္သလို ေရး ေနေသာ သူသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပၚလြင္ပါသည္ 

ထိုသို႔ေသာ ဦးၾကီးတို႔၏ ဆရာၾကီး သမိုင္း သုေတသီတဦး၏ သမိုင္း မွတ္ခ်က္မ်ားအား ဦးၾကီး ႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ ေတြးဆ ၾကည့္ၾကပါ ခင္ဗ် ထိုအဆိုအရလဲ ပုဂံမွာ အရည္းၾကီး ရွိတယ္ ဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္ေနာ္ ဦးၾကီး

ယခုအခါ ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားေသာ အေထာက္အထားမ်ားအရ အရည္းဆုိသူတုိ႔ ပုဂံေခတ္၌ မရွိဟု ဆိုၾကေလသည္

အထက္ပုဂၢိဳလ္၊ ထြက္ရပ္ေပါက္ပုဂၢိဳလ္၊ ဘုိးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ ၀ိဇၨာ၊ မယိ ဒၶိ၊ ဥဳံဖြဂါထာ၊ မႏၲရား၊ အင္း၊ အိုင္၊ ခါးလွည့္၊ လက္ဖြဲ႔၊ ေမွာ္၊ စုန္း၊ ကေ၀၊ ပေယာဂ၊ ေဗဒင္၊ အဂၢိရတ္၊ သုိက္၊ တေဘာင္၊ စနည္း၊ ဘေ၀ါ၊ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ နတ္ပူေဇာ္မႈမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ထိုအယူ၀ါဒမ်ားကို တိရ စၦာန၀ိဇၨာ (တိရ စၦာန္တို႔၏ အတတ္) ဟု ျဗဟၼဇာလ သုတ္၊ သာမညဖလသုတ္ စသည္တို႔၌ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ 

ထိုအယူ၀ါဒမ်ားသည္ မဟာယာနမွတဆင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း သို႔ ၀င္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ယခုမွ ၀င္ေရာက္လာသည္ ေတာ့မဟုတ္။သေရေခတၱရာေခတ္(ေအဒီ-၄ရာစု)ကပင္မဟာယာနေရာက္ရွိေနသည္ဟု ယူဆရေသာ အေထာက္အထားမ်ား ရွိေနပါသည္။

သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္းမွ ေတြ႔ရွိရေသာ ေဗာဓိသတၱ႐ုပ္ၾကြ ေက်ာက္ဆစ္လက္ရာ၊ ေဘာေဘာႀကီး ေစတီ၌ေတြ႔ရေသာ အ၀ေလာကိေတသြာရ ေၾကး႐ုပ္တု၊ ဘုရားႀကီးေစတီအနီးမွ ေတြ႔ရွိရေသာ အရိေမေတၱယ်-ဘုရားေလာင္းေၾကးဆင္းတု၊ အ၀ေလာကိေတသြာရ ဘုရား ေလာင္း၏ ၾကင္ယာေတာ္တာရာ ေဒ၀ီ၊ အေရွ့ေစ်းဂူ အတြင္းမွ ေတြ႔ရွိရေသာ ေက်ာက္ခ်ပ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ၀ဲယာရံလ်က္ မကိုဋ္ေဆာင္း ေဗာဓိသတၱ ႏွစ္ပါးပုံ၊ ေလးမ်က္ႏွာေစတီ ေတာင္ဘက္မုခ္ဗဟုိအူတိုင္နံရံတြင္ ႐ုပ္ၾကြေဖာ္ထားေသာ ေက်ာက္ျပားေပၚ၌ အရိေမေတၱယ်ဘုရား ေလာင္းပုံႏွင့္ အ၀ေလာကိေတသြာရ ဘုရားေလာင္းပုံမ်ား ျဖစ္ သည္။

ေဖာ္ျပပါအခ်က္အလက္မ်ားကို ေထာက္ဆ၍ သေရေခတၱရာ ေခတ္ကပင္ မဟာယာနေရာေႏွာ ေနေၾကာင္းသိရပါသည္။

ပုဂံ ေခတ္၌ကား သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္မ်ား၊ သုေတသနအေထာက္ အထားမ်ားအရ မဟာယာနတစ္ျဖစ္လဲ တႏၲရ၀ါဒ ထြန္းကားခဲ့ ေၾကာင္းကို ပုဂံေပၚေတာ္မူဘုရားရွိပန္းခ်ီေဆးေရး၊ ေလာကနာ ထာသနပုံေတာ္မ်ား၊ အပယ္ရတနာ လုိဏ္ဂူရွိ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီမ်ား၊ ေဗာဓိသတၱပုံပါသည့္ အုတ္ခြက္ဘုရားမ်ားက သက္ေသခံ လ်က္ရွိပါသည္။

ထို႔ျပင္ ပုဂံေခတ္ဦးပိုင္း အရည္းႀကီးတို႔၏ အေလ့အက်င့္မ်ားကို ေထာက္ဆ၍လည္း သိႏုိင္ပါသည္။ အရည္းႀကီးတို႔၏ အေလ့ အက်င့္မ်ားမွာ ပန္းဦးအလွဴခံယူျခင္း၊ ျမင္းေမြးျခင္း၊ ျမင္းစီးျခင္း၊ လက္ေ၀ွ႔သတ္ျခင္း၊ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္း၊ အဂၢိရတ္ ထိုးျခင္း၊ အင္းခ်ျခင္း၊ မႏၲန္စုတ္ျခင္း၊ယၾတာစီရင္ျခင္း၊ စုန္းကေ၀ အတတ္ တုိ႔ကိုေလ့လာျခင္း၊ ေဗဒင္ေဟာျခင္း၊ ေဆးကုျခင္း၊ နတ္ပူေဇာ္ပသျခင္း၊ ၀ိဇၨာမယိဒၶိ အတတ္တို႔ကိုလိုက္စားျခင္း၊ သုိက္၊ တေဘာင္၊ စနည္း၊ ဘေ၀ါ၊ အတိတ္၊ နိမိတ္တို႔ကို ယုံၾကည္လိုက္နာျခင္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ 

ထိုအရည္းႀကီးတုိ႔၏ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံကို စေလဦးပုညက

“ေရွးအတီေတ၊ ပုဂံေျပတြင္၊ ဆံေကသာလက္ေလးသစ္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရပ်စ္၊ မည္းညစ္သည့္စီ၀ရံႏွင့္ တာေတလံ အက်င့္ဆိုးေသာရွင္ဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္ရွင္ေယာင္တို႔ရဲ့ထိပ္သီး၊ရွင္မထီး” ဟူ၍သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ပါသည္။

အေနာ္ရထာမင္းသည္ရွင္အရဟံ(ဓမၼဒႆီ) မေထရ္ျမတ္ ႏွင့္ ေတြ႔၍ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကိုသက္၀င္ ယုံၾကည္ၿပီးေနာက္ ထိုအရည္းႀကီးတုိ႔အား ႏွိမ္နင္းခဲ့ပါသည္။ ငယ္ရြယ္ေသာ အရည္း ႀကီးတို႔ကိုလူ၀တ္လဲေစၿပီး ဆင္ထိန္း၊ ျမင္းထိန္းျပဳလုပ္ ေစသည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးကုန္ေသာ အရည္းႀကီးတုိ႔ကိုမူ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ေလသည္။

အရည္းႀကီးအခ်ိဳ႔သည္ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္သို႔ထြက္ေျပးၾကကုန္၏တခ်ိဳ႕မွာပုပၸားေတာင္ေျခတစ္၀ုိက္၌ လည္းေကာင္း၊ ပုဂံအနီး သမထီးရြာ၌လည္းေကာင္း ခုိေအာင္းေနၾကပါသည္။

ဤသုိ႔ႏွိမ္နင္းခဲ့ပါေသာ္လည္း အရည္းႀကီးတုိ႔သည္ လုံးလုံး လ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္မသြား။ ေခတၱတိမ္ -ငုပ္သြားျခင္း မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေလသည္။ က်န္စစ္မင္းႀကီးသည္ ငရမန္ကန္းရန္ကုိ ခုခံကာကြယ္ရာ၌ ပုပၸားအရပ္၊ သမထီးအရပ္မွ အရည္းႀကီးမ်ား ကိုျပန္လည္ေခၚယူ၍ အကူအညီေတာင္းရျခင္းက သက္ေသ ျပေနပါသည္။

ထိုအရည္းႀကီး အဆက္အႏြယ္တို႔သည္ ပုဂံမင္းဆက္ နရပတိစည္သူမင္းလက္ထက္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္လည္ အင္အားေကာင္းလာပါသည္။ ေတာေက်ာင္းဂိုဏ္းဟုပင္ ဂိုဏ္းသီးျခား ခြဲေထာင္ၾကကုန္၏။

ေတာေက်ာင္းဂိုဏ္းသားတုိ႔သည္ ေန႔ညမဟူအမဲသား၊ ငါးစား ျခင္း၊ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အိႏၵိယ တႏၲရ၀ါဒီတုိ႔၏ လုပ္ရပ္တခ်ိဳ႕ျဖစ္ေသာနတ္ဘုရား၊ နတ္ဘုရားမ(သူရႆတီ) ပူေဇာ္ျခင္း၊ မႏၲန္ရြတ္ျခင္း၊ အင္း၊ အိုင္၊ ခါးလွည့္၊ လက္ဖြဲ႕စီရင္ျခင္း စသည့္ဂႏၶာရီက်င့္စဥ္မ်ားကုိအေကာင္ အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။

ဂုိဏ္းသားတုိ႔၏ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံမွာတမုတ္ဆုိး၊ တိန္းညက္ ဆိုး၊ ေပါက္ပြင့္ဆုိး၊ နႏြင္းဆိုးတုိ႔ကို၀တ္ ဆင္ၾကသည္။ ေျခနင္းဦး လန္စီးသည္။ ေဖာ့နားေတာင္းတပ္သည္၊ နားပန္းဆံထားသည္။ ဦးထုပ္ဖ်ား၌ေျမြစိမ္း ေခါင္း၊ မုိးႀကိဳးသြား၊ စြန္းၿမီး၊ လင္းႏုိ႔ေတာင္၊ ဆြမ္းေကာ္ေယာက္မတုိ႔ကိုတပ္ဆင္ၾကသည္။ ဦးထုပ္ေဒါက္ခ်ာ မ်ား ကိုေဆာင္းၾကသည္။

ဂိုဏ္းတည္ေထာင္သူမွာ ရွင္ကႆပျဖစ္သည္။ ရွင္ကႆပ သည္ အနိမ့္ေတာေက်ာင္းမွေန၍ အရည္းႀကီး ၀ါဒမ်ားကုိ ျပန္႔ပြားေအာင္ ျပန္လည္တည္ေထာင္သူ ျဖစ္သည္။ 

ရွင္ကႆပ မရွိသည့္ေနာက္၌လည္း တပည့္မ်ားက ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကေသာေၾကာင့္ ပုဂံေခတ္ ကုန္ခါနီးတြင္ ေတာ ေက်ာင္းဂုိဏ္း အထြတ္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ခဲ့သည္။

ပင္းယေခတ္ သကၠရာဇ္၇၀၂-ခုႏွစ္၊ ဥဇနာမင္းလက္ထက္တြင္ 

ထို ဂုိဏ္းမွ ရဟန္းေတာ္အခ်ိဳ႕ သည္ ေတာေက်ာင္း ဂိုဏ္းကုိ အတုလိုက္၍ေလာကီအတတ္ပညာမ်ားျဖစ္ေသာဓားခုတ္၊ လွံထုိး၊ ျမင္းစီး၊ ဆင္စီး၊ စစ္ဆင္မႈ၊ စက္သြင္းလွဲထုိး စသည္ မ်ား သင္းၾကားေပးၾကကုန္၏။

ထို ေက်ာင္းသုိ႔ ကေလးလူႀကီး မ်ားစြာ၀င္ထြက္သြား လာၾကသည္ ျဖစ္ရာပြဲတမွ်စည္ကား သည္ကုိရည္ရြယ္၍ “ပြဲေက်ာင္း” ဟုေခၚဆိုၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ေက်ာင္းမ်ား၊ သံဃာ မ်ား တုိးတက္မ်ားျပား လာေသာအခါ ပြဲေက်ာင္းဂုိဏ္း ဟု ေခၚတြင္ ထင္ရွားလာေပသည္။

ပြဲေက်ာင္းဂုိဏ္း

စည္ပင္တုိးတက္လာေသာအခါေတာေက်ာင္းဂုိဏ္းမွာပြဲေက်ာင္းဂုိဏ္းအတြင္းသုိ႔ေရာ ေႏွာေပါင္းစပ္သြားၿပီး (၁၅)ရာစုခန္႔တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

ပြဲေက်ာင္းဂုိဏ္းသည္ ေညာင္ရမ္းေခတ္အထိ တိုးတက္စည္ပင္ လာခဲ့ သည္။ ေညာင္ရမ္း ေခတ္ေႏွာင္း ပုိင္း၌မူ အားနည္းသြား သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘုိးေတာ္ဘုရား လက္ထက္၌ ဖ်က္သိမ္းျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္။

ဘုိးေတာ္ဘုရားသည္ ထုိပြဲေက်ာင္းဂုိဏ္းက သင္ေပးေသာ ပညာျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ပုန္ကန္သည္ဟု အေၾကာင္းျပ၍ ဖ်က္သိမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ျပည္သူႏွင့္ ရဟန္းသံဃာ တခ်ိဳ႕မေက်နပ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာ သျဖင့္ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ ရန္ခြင့္ျပဳရသည္။ ပြဲေက်ာင္း အမ်ားအျပား ပ်က္စီးကုန္ၿပီျဖစ္ ရကား အခိ်ဳ႕ေလာက္သာ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ေတာ့သည္။

ထိုပြဲေက်ာင္းမ်ား ျပန္လည္စည္ကားစျပဳခ်ိန္မွာ မင္းတုန္းမင္းနန္း တက္ခိ်န္ျဖစ္သည္။ သကၠရာဇ္၁၂၁၇- ခုႏွစ္တြင္ မင္းတုန္းမင္း သည္ပြဲေက်ာင္းမ်ားကုိလုံး၀ဖ်က္သိမ္းလုိက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပြဲေက်ာင္းမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ေခတ္အဆက္ဆက္ဆက္ဆံလာခဲ့ၾကေသာ အရည္း ႀကီးတုိ႔၏ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကား ကြယ္ေပ်ာက္သြားျခင္း မရွိပါ။ သမိုင္း အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ ထြက္ရပ္ေပါက္ဆုိသူတို႔၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားက သက္ေသခံလ်က္ရွိပါသည္။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ဘုိးေတာ္စစ္ဆင္ေရးတစ္ရပ္ျပဳလုပ္၍ ႏွိမ္နင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္း မရွိပါ။ လူအခ်ိဳ႕သည္ဂုိဏ္းအမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အရည္းႀကီး၀ါဒ က်ားေသကုိ အသက္သြင္းလ်က္သာ ရွိေနၾကပါေသးသည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ အရည္းႀကီး၀ါဒဟု ဆုိရပါသနည္းဟူမူ ထုိဂိုဏ္းအသီးသီးတုိ႔၏ အထြတ္အျမတ္ထား ၾကေသာ အရွင္အဇၨေဂါဏ၊ရွင္မထီး၊ ဗားမဲ့၊ ဗားတေမာ့၊ ငရနဲဆရာေတာ္ တုိ႔ မွာေထရ၀ါဒအႏြယ္၀င္မ်ားမဟုတ္ ၾကပါ။ အရည္းႀကီး အဆက္အႏြယ္မ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

ထုိအရည္းႀကီး၀ါဒတုိ႔သည္ မဟာယာနမွဆင္းသက္လာေၾကာင္း ကုိလည္း အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသို႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ပါရန္လည္း ဒုတိယသဂၤါယနာတင္စဥ္ အခါက အရွင္ယသမေထရ္ျမတ္ႀကီး သည္ ေအာက္ပါအတုိင္း မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

“ဗုဒၶသာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးအတြက္ ရန္စြယ္၊ရန္ေဘး ႀကံဳေတြ႕ရသည္ရွိေသာ္ မိမိကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥမ်ားကုိ စြန္႔ပစ္၍ အႏၲရာယ္မ်ား မၿငိမ္းမခ်င္း အစြမ္းကုန္ႀကိဳး ပမ္းၾကရ မည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

သမိုင္းစကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ အဲဒီပြဲေက်ာင္းဘုန္းႀကီးဆို တာ ဒုတိယသဂၤါယနာတင္စဥ္က ဂိုဏ္းကြဲသြားၿပီး ေကာသမီၻျပည့္မွာ သဂၤါယနာအၿပိဳင္တင္ၾကတဲ့ မဟာသံဃိကဂိုဏ္သား ေတြျဖစ္ တယ္၊ အဲဒီ မဟာသံဃိကဂိုဏ္းကို မဟာယာနဂိုဏ္းလို႔လည္း ေခၚတယ္၊ ေျမာက္ဂိုဏ္းလို႔လည္းေခၚပါတယ္။

ယခု ျမန္မာ၊ ထိုင္း၊ သီဟိုဠ္မွာတည္ရွိတဲ့ဂိုဏ္းကိုေတာ့ ေထရဝါဒဂိုဏ္းလို႔လည္းေခၚတယ္၊ ေတာင္ဂိုဏ္းလို႔လည္း ေခၚတယ္၊ ေတာင္ဂိုဏ္းႏွင့္ ေျမာက္ဂိုဏ္းတို႔ဟာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္က ခြဲထြက္တဲ့ ဂိုဏ္းေတြခ်ညး္ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မဟာယာနဂိုဏ္းဟာ မိစၧာဒိ႒ိဂိုဏ္း မဟုတ္ပါဘူး၊

“ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္စၿပီး ေထရဝါဒသာသနာေရာက္ရွိခဲ့တယ္၊ ပြဲေက်ာင္းဂိုဏ္းကြယ္ သြားေသာ္လည္း အေလ့အလာက က်န္ရစ္တယ္၊ ပြဲေက်ာင္း ဂိုဏ္းဟာ ထုလုပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ဟာ အဝေလာကိေတသရ ႐ုပ္ပြားေတာ္ျဖစ္တယ္၊ အဝေလာကိတသရ ႐ုပ္ပြားေတာ္ဟာ ေဂါတမဘုရားရွင္ရဲ႕ ႐ုပ္ပြားေတာ္ မဟုတ္ဘူး၊ေဗာဓိသတၱေခၚတဲ့ အေလာင္းေတာ္ နတ္သားရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ျဖစ္ပါတယ္၊ နတ္ဝတ္ဒြါဒရာ ႏွင့္ျဖစ္ တယ္၊

ပြဲေက်ာင္းဘုန္းႀကီးမ်ားဟာ ေဂါတမဘုရားကိုကိုးကြယ္တာ မွန္တယ္၊ ေဂါတမ႐ုပ္တုေတာ္ကိုလည္း ကိုးကြယ္ၾကတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း အဝေလာကိေတသရနတ္ဘုရားကိုလည္းအမ်ားအျပား ကိုးကြယ္ၾကတယ္၊ 

အဲဒီ အဝေလာကိေတသရနတ္ ဘုရား မႏၲာန္ေတာ္က (ဥံဳ မဏိပေဒၶဟံု) ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ေရွးအစဥ္အဆက္ အေလ့အလာႏွင့္ ေရွးက အဝေလာကိေတသရ ႐ုပ္ပြားကိုပင္ ေဂါတမဗုဒၶအျဖစ္ ဆက္လက္ကိုးကြယ္ခဲ့ၾကတယ္။

အဝေလာကီေတသရ နတ္ဘုရားရဲ႕ ပံုေတာ္ကို ေဂါတမအျဖစ္ အစဥ္အဆက္ကိုးကြယ္လာၾကသလို ေရွးက ပြဲေက်ာင္းဓေလ့ ျဖစ္တဲ့ အတီးအမႈတ္ အကအခုန္မ်ားကိုလည္း ေထရဂိုဏ္ဝင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အေမြခံၿပီး ဆက္လက္ျပဳလုပ္လာခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီေနရာမွာ အဆိုအက စတင္ျဖစ္ေပၚလာပံုကို ဆက္ေျပာေပး ပါမယ္။”

“ကမၻာဦးကလူေတြဟာ နတ္ဘုရားမ်ားကို စတင္ကိုးကြယ္ ၾကရာက ေဝဒက်မ္းမ်ား ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚလာၾကတယ္၊ ကမၻာဦးလာ ေဝဒက်မ္းမ်ားဟာ (၁)ဣ႐ုေဝဒ (သို႔မဟုတ္) ရိဂေဝဒက်မ္း၊ (၂) ယဇုေဝဒက်မ္း၊ (၃) သာမေဝဒက်မ္း၊ (၄) အာထဗၺဏ (သို႔မဟုတ္) အတၳာရဝေဝဒက်မ္းရယ္လို႔ ၄-မ်ိဳးရွိတယ္။

အဲဒီ ၄-မ်ိဳးအနက္ (၁) ဣ႐ုေဝဒက်မ္းဟာ ဂါထာေပါင္း၁၀၀၀-ပါရွိၿပီး ေကာင္းကင္ဘံုစံ နတ္ဘုရားမ်ားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ခ်ီးက်ဴးဖြဲ႔ဆိုထားတာပါ၊

(၂) ယဇုေဝဒက်မ္းဟာ စုဏၰိယတစ္ဝက္, ဂါထာတစ္ဝက္ပါရွိ သတဲ့၊ အဲဒီ ဂါထာမ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ဥ႐ုေဝဒက်မ္းက ဂါထာမ်ားျဖစ္သတဲ့၊ အဲဒီ ယဇုက်မ္းမွာ ဘာေတြပါသလဲဆိုေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္ရာမွာရြတ္ဖတ္တီးမႈတ္ရတဲ့ မႏၲရားမ်ား ပါရွိသတဲ့၊ 

(၃) သာမေဝဒက်မ္းလာ ဂါထာမ်ားဟာလည္း ဥ႐ုက်မ္းလာ ဂါထာေတြပင္ မ်ားသတဲ့၊ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ဥ႐ုက်မ္းလာ (ကဗ်ာ) မ်ားကို ရြတ္ဆိုဖုိ႔ စည္းကိုက္ဝါးကိုက္အသံထည္ေပးတဲ့ က်မ္းျဖစ္တယ္၊ 

(၄) အာထဗၺဏက်မ္းကေတာ့ ဂါထာေပါင္း ၆၀၀၀-ပါသတဲ့၊ သို႔ေသာ္ဥ႐ုေဝဒက်မ္းလာ ဂါထာမ်ားႏွင့္ စုဏၰိယ်ားျဖစ္ၿပီး စုန္းကေဝ တေစၧ ေျမဖုတ္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ေရာဂါမ်ားႏွင့္ အဖ်ားအနာအမ်ိဳး ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ မန္းမႈတ္ရတဲ့ မႏၲရားမ်ား၊ ကာယသိဒိၶ,ပီယသိဒိၶစေသာ သိဒိၶအမ်ိဳးမ်ိဳး ၿပီးေျမာက္ေစႏိုင္တဲ့ ဂါထာမႏၲရားမ်ား ပါဝင္သတဲ့။

ဒီ ေဝဒက်မ္းမ်ားဟာ နတ္ဘုရားမ်ားကို အမႊမ္းတင္ၿပီးပူေဇာ္တဲ့ က်မ္းေတြပဲ၊ ပူေဇာ္တဲ့ေနရာမွာ အသားအေသြးျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း၊ အရက္ေသစာျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္းအထိ နယ္ခ်ဲ႕လာၿပီးနတ္ဘုရားမ်ား ႏွစ္သက္ေအာင္ရယ္လို႔ ယဇုေဝဒလာ ႐ိုး႐ိုးရြတ္ဆိုပူေဇာ္႐ံုမွ်မက သာမေဝဒက်မ္းအရ စည္းကိုက္ ဝါးကိုက္ သီဆိုတီးမႈတ္မႈ ျဖစ္လာတယ္၊ အဆိုအတီးပါလွ်င္အဆိုအကဟာလည္း ပါစၿမဲမို႔ နတ္ဘုရားပူေဇာ္တဲ့ အကမ်ိဳးစံု ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာတယ္။

နစၥ, ဂီတ, ဝါဒိတဆိုတဲ့ အကအဆို အတီးအမႈတ္ဟာ လူတိုင္း ရဲ႕ ေမြးရာပါ ဝါသနာျဖစ္သတဲ့၊ ဂႏၶဗၺဆိုတဲ့ နတ္ေတြဟာ အက အဆို အတီး အမႈတ္ အလြန္ဝါသနာႀကီးတဲ့ ကေခ်သည္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၾကသတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ အက အဆို အတီး အမႈတ္ေတြႏွင့္ နတ္ဘုရားကိုပူေဇာ္ၾကတဲ့အခါ သူ႔ထက္ငါသာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဘုရားပြဲႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကတယ္။

မဟာယာနသာသနာဟာ အိႏိၵယမွာ တည္ေနစဥ္က ဟိႏၵဴဝါဒ ႏွင့္ပူးေပါင္းခဲ့တယ္၊ ဟိႏၵဴဝါဒမွာ ဗိႆႏိုးနတ္ဟာ အဝတာရ အျဖစ္ ေလာကႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္သလို မဟာယာနကလည္း ေလာကိေတသရ နတ္ဘုရားေလာင္းေတာ္က ေလာကႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္၊ ဟိႏၵဴမ်ားကနတ္ဘုရားကို အႀကီးအက်ယ္ အကအဆို အတီး အမႈတ္မ်ားႏွင့္ ပူေဇာ္သလို မဟာယာနမ်ား ကလည္း အကအဆို အတီး အမႈတ္မ်ားျဖင့္ ဘုရားရွင္ကို ပူေဇာ္ ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မဟာယာနဂိုဏ္းကို ျမန္မာက ပြဲေက်ာင္း ဂိုဏ္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္မွာ ပြဲေက်ာင္းဂိုဏ္း ဟာမရွိသေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီကြယ့္၊ တိုင္းျပည္စြန္နား မွာ နည္းနည္းပါးပါးမွ်သာ က်န္လိမ့္မယ္၊သို႔ေသာ္ အစဥ္အလာ အက အဆို အတီး အမႈတ္ ပူေဇာ္ပြဲကေတာ့ မေပ်ာက္ကြယ္ဘဲ အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ယေန႔ထိေအာင္က်န္ေနတယ္”

---------------

ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာတြင္လည္း အရည္းႀကီးဟူေသာ သူမ်ားရိွခဲ့သည္ဆိုေသာ အခ်က္အလက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းပါရေစ။

ေအဒီ ၁၇၁၄-၁၇၃၃ (သာသနာ ၂၂၅၈-၂၂၇၇) တနဂၤေႏြမင္းလက္ထက္ ေရးသားတဲ့ ဦးကုလားရဲ႕ မဟာရာဇဝင္ႀကီး စတုတၳတြဲ၊ ပိုဒ္ေရ ၂၄၃ မွာ အယူမွားေသာ အရည္းႀကီးတို႔ အေၾကာင္း ဆိုၿပီး အရည္းႀကီး ဆိုတဲ့ စကားရပ္ ပါဝင္လာပါသည္။

ဦးကုလားရဲ႕ ေရွ႕မညီ ေနာက္မညီ ေဖၚျပခ်က္ လိုရင္းကို ျပန္ေျပာျပရရင္ သူဟာ သူ႔ရဲ႕ ရာဇဝင္ႀကီး ေရွ႕ပိုင္း တစ္ခုလံုး ပုဂံျပည္ႀကီးမွာ ေထရဝါဒ သာသနာ အလြန္ထြန္းကားေၾကာင္း ေဖၚျပၿပီးမွ ယင္း ပုိဒ္ေရ ၂၄၃ ေရာက္မွ အေနာ္ရထာေခတ္ အေၾကာင္း ေရးသားရာမွာ

“ထိုျပည္ မင္းအဆက္ဆက္ သမထီးအရပ္မွာ အရည္းႀကီး သံုးက်ိပ္နွင့္ တပည့္ ေျခာက္ေသာင္း ရွိတယ္ဆို သူ႔စာနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္မညီ လုပ္ဇာတ္ခင္းခဲ့ပါတယ္။ ယင္း အရည္းႀကီးေတြဟာ ဘုရားေဟာမဟုတ္တဲ့ ကိုယ္္ပိုင္ဝါဒေတြနဲ႔ အဓမၼကိုဓမၼလို႔ ေဟာၾကားတယ္။ မင္းကစလို႔ အမတ္ ျပည္သူအဆံုး သမီးကို မဂၤလာ ျပဳခါနီး အရည္းဆရာ တို႔ထံ ပန္းဦးလႊတ္ရတယ္ စသျဖင့္ ေဖၚျပထားပါတယ္။”

အမွန္တကယ္ေတာ့ အထက္ပုဂံေဒသမွာ အရည္းႀကီးဆိုတာ မရွိေၾကာင္း၊ ဦးကုလားဟာ ယင္းအရည္းႀကီးဇာတ္လမ္းကို သူ႔အဖြားဖက္က ဇင္းမယ္ရာဝင္မွ ဆြဲယူေရးသားထားေၾကာင္း၊ ယင္းစာေရးသားတဲ့ ေညာင္ရမ္းေခတ္ တနဂၤေႏြမင္း မတိုင္မီ ပုဂံေခတ္၊ ပင္းယေခတ္၊ အင္းဝေခတ္ တို႔မွ စာေပမ်ားတြင္ အရည္းႀကီး အေၾကာင္း လံုးဝ မပါရိွပါဘူး။ 

ဒီေနရာမွာ ျခြင္းခ်က္ ႏွစ္ခု ေျပာစရာရွိတာက ပုဂံေခတ္ေႏွာင္း ပုဂံပ်က္ခါနီး အခ်ိန္ေရာက္မွ ယင္းကာလ ေက်ာက္စာမ်ားမွာ အရည္းႀကီးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ပါရွိလာတာပါ။

ျခြင္းခ်က္ (၁) - 

သို႔ေသာ္ ပုဂံေခတ္ေႏွာင္းေက်ာက္စာမ်ားမွ ယင္းအရည္းဆိုတာ အာရညဝါသီ (ေတာမွီပုဂၢိဳလ္) ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားမွ ပါဠိသက္ အရည္း ဆိုတဲ့  စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ယင္း ပုဂံေခတ္ေႏွာင္း ေက်ာက္စာမ်ားမွ အရညဝါသီ အရည္းမ်ားဟာ ဦးကုလားရဲ႕ ရာဇဝင္ႀကီးမွာပါသလို အဓမၼကို ဓမၼလုပ္၊ ပန္းဦးလႊတ္ စတာေတြ မရွိပဲ လယ္ယာေျမ အသစ္မ်ား ထြင္ေပး၊ လယ္ေျမမ်ားဝယ္ကာ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ခြဲေဝေပး စတဲ့ ယခုေခတ္ အလို ပရဟိတ လုပ္သူမ်ား အျဖစ္သာ ေရးထိုးထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ပုဂံေခတ္ေႏွာင္း ေက်ာက္စာမ်ားပါ အရည္း ေဝါဟာရသည္ ဦးကုလားရဲ႕ ရာဇဝင္ႀကီးပါ အရည္းႀကီးနဲ႔ သက္ဆိုင္ျခင္း  မရွိပါဘူး။

ျခြင္းခ်က္ (၂) -

ျခြင္းခ်က္ ေနာက္တစ္ခုအေနႏွင့္  ဦးကုလားထက္ ေစာတဲ့ အရည္းႀကီးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ အေရးအသားကို

အေနာက္ဘက္လြန္မင္း (ေအဒီ ၁၆၀၆-၁၆၂၈) သာသနာ (၂၁၅၀-၂၁၇၂)၊

 သာလြန္မင္း (ေအဒီ ၁၆၂၉-၁၆၄၈) သာသနာ (၂၁၇၃-၂၁၉၂)

 လက္ထက္တို႔မွာ မင္းဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ခံရတဲ့ ရွင္ေညယ်ဓမၼ ေရးတဲ့ ေရႊေမာဓာသမိုင္း ေပမူမွာ

 အရည္းႀကီးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရပါဝင္ၿပီး၊ ယင္းေပမူပါ အရည္းႀကီးဟာ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံပုဂံမွာ မရွိပဲ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ပဲခူး၊ သထံု တို႔မွာသာ ထြန္းကားေၾကာင္း ကထိက ဦးသက္တင္ရဲ႕ ပဲခူးေရႊေမာေဓာသမိုင္းမွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ရွင္ေညယ်ဓမၼရဲ႕ ပဲခူးေရႊေမာေဓာသမိုင္း ေပမူအရဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရည္းႀကီးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ေအဒီ ၁၆၀၆ မွ ၁၆၄၈ အတြင္း စတင္ေပၚေပါက္ၿပီး၊ ယင္းအရည္းႀကီးမ်ားဟာလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ ပုဂံမွာ ထြန္းကားခဲ့တာ မဟုတ္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေအာက္ပိုင္း ပဲခူး သံထံုတို႔မွာသာ ရွိခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

ဦးကုလားဟာ ေညာင္ရမ္းေခတ္ေႏွာင္း ၁၇၁၄-၁၇၃၃ အတြင္းမွာ ရာဇဝင္ႀကီးကို ေရးခဲ့တာ ျဖစ္လို႔ ေညာင္ရမ္း ေခတ္ဦးမွာ ေရးတဲ့ ရွင္ေညယ်ဓမၼေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ခန္႔ ေနာက္က်ပါတယ္။

ဦးကုလားဟာ ဇင္းမယ္ရာဇဝင္ပါ အရည္းႀကီးဇာတ္လမ္းကို က်မ္းကိုးျခင္း၊ ရွင္ေညယ်ဓမၼေရး ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းမွ အရည္းႀကီး အေၾကာင္းကို ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း သို႔ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္ဇာတ္ခင္းျခင္းသာ ျဖစ္တန္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အထက္ပုဂံမွာ အရည္းႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေထာက္ထား ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႔ရလို႔ပါ။

အရည္းႀကီးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ အေထာက္အထားမ်ားကို ဒြါရာဝတီ ဘက္မွာသာ ေတြ႔ရွိရပါတယ္။

ဒြါရာဝတီမွ မြန္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံ ေအာက္ပိုင္းသို႔ စစ္ေျပး ေရႊ႕ေျပာင္းလာစဥ္ သူတို႔ ဒြါရာဝတီဘက္မွာ ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ဓေလ့မ်ားလည္း အတူပါဝင္လာႏိုင္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

-----------------

ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းက ကြဲေနေပမယ့္ ဆရာႀကီးသန္းထြန္းကေတာ့ ကြဲေနတဲ့ သမိုင္းကို မလိုက္ပါဝူး။ ဆရာႀကီးက သမိုင္းဆိုတာ အမွန္တရားျဖစ္ေနဖို႔ပဲ့ လိုက္ပါေတာ့သည္။ ဒီအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ္ စုေဆာင္းရွာေဖြထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ အရည္းႀကီးအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျမင္ေတြကိုလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ေလာက္ပီလို႔ ထင္ျမင္မိပါေတာ့ေလသည္။ အဆင္ေျပေလာက္ေသာ အရာမ်ားကို စာေခ်ာေအာင္ေတာ့ စီထားေပးပါတယ္။ 

#လင္းညိဳ႕တာရာ 

(သုေတသနျပဳ ထားသည္)